"'Ένας Άνθρωπος"

Περνάει ο καιρός και βρίσκεις τυχαία κάτι που με δυσκολία θυμάσαι ότι υπήρξε κάποτε δικό σου...

Σου μίλησα
Και μ'εβγαλες από τη λήθη των ονείρων
Σε έψαξα
Και εσύ κρύφτηκες στο άσυλο των ποιητών
Σε σκέφτηκα
Και έκτοτε ιχνηλατώ στην απουσία σου
Μα όσο και αν μιλώ, και αν ψάχνω και αν σκέφτομαι
οι λέξεις έρχονται σαν κάτι κλεμμένο
από σένα για σένα
σαν ένα δώρο αστρικό, μια Οδύσσεια
που εσύ δε μπορείς να καταλάβεις
μαργαρίτες που μαδάς και το τελευταίο φύλλο
λέει "σ'αγαπώ"
μια μαργαρίτα μοιάζει με άστρο, το'χες σκεφτεί ποτέ;
μικρογραφίες θαυμάτων...

το καραβάκι που μου'χες φτιάξει
μεγάλωσε
και μπήκα μέσα...
έγινε ροζ, κόκκινο, κίτρινο
και με παγίδεψε στις θάλασσες σου
ακόμη όμως δεν κατάλαβα
αν έπρεπε να πληρώσω τον καπετάνιο
Χωρίς να το ξέρω, τα κύματα με συντάραξαν
και γω για μια στιγμή νόμιζα πως περπάτησα

Μα εσύ έφυγες γιατί δεν άντεχες να μη δίνεις
Είναι θλιβερό να μη δίνεις
και μάταιο
αλλά όταν έβγαλες το πέπλο
είδα τα μάτια σου
και οι πυγολαμπίδες με τύφλωσαν
μικρογραφίες θαυματων...

και καθώς γύρισες, όπως όλα
ένα δέντρο σε περίμενε να ξαποστάσεις.