εικόνες του κόσμου...

Η κουβανέζικη εκδοχή του bolero προήλθε από το Σαντιάγο της Κούβας το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα. Πλανόδιοι μουσικοί τριγυρνούσαν στις γειτονιές και προκειμένου να επιβιώσουν, έπαίζαν κιθάρα και τραγουδούσαν τραγούδια για την αγάπη, τη ζωή και τη σκέψη ενός ολόκληρου λαού.

Το βίντεο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από την ταινία "Cuba feliz" του Karim Dridi, μιας ταινίας που ακολουθεί τη μποέμικη ζωή ενός γηραιού αστικού τροβαδούρου, του Miguel Del Morales, "ζωντανής ανάμνησης του κουβανέζικου bolero".

LÁGRIMAS NEGRAS

Autor :   M. Matamoros

Aunque tú me haz echado en el abandono
Aunque ya haz muerto todas mis ilusiones
En vez de maldecirte con justo encono
En mis sueños te colmo
En mis sueños te colmo de bendiciones.

Sufro la inmensa pena de tu extravío
Siento el dolor profundo de tu falsía
Y lloro sin que sepas que el llanto mío
Tiene lágrimas negras
Tiene lágrimas negras como mi vida.

Tu me quieres dejar, yo no quiero sufrir
Contigo me voy mi santa, aunque me cueste morir
Tu me quieres dejar, yo no quiero sufrir
Contigo me voy mi santa, aunque me cueste morir

Pensándolo bien mi negra
Yo no me quiero morir
No quiero seguir sufriendo
Yo quiero estar junto a ti.

Un jardinero de amor
Siembra una flor y se va
Otro llegará y el cultivo
Después del otro será.

Πανσέληνος...

 Μια φορά κ έναν καιρό η κυρά Σελήνη βγήκε, στόλισε τον ουρανό και έκτοτε βοηθά τους ανθρώπους να ονειρεύονται...

Πέρασαν τα χρόνια, και το σύμβολο της θηλυκής αρχης του κόσμου έμελλε στα 1902 να δώσει την έμπνευση στον ταχυδακτυλουργό και "μάγο" του κινηματογράφου,  Georges Melies για να γυρίσει την πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασιας, "Le voyage dans la lune" (ταξίδι στη σελήνη)  . Ο πατέρας των ειδικών εφέ  κατόρθώσε να εφαρμόσει πρωτόγνωρα κινηματογραφικά τρικ για την εποχή του και φυσικά να ενθουσιάσει το κοινό γεγονός που μας δίνει μια θαυμάσια ευκαιρία για ταξιδάκι στον χωροχρόνο...
  
 

       

 

Άγιος Βαλεντίνος, η επόμενη μέρα

...μοιάζει σαν τάρτα καρότου σε σχήμα καρδιάς και μπόλικο μαϊντανό να την στολίζει. Γιατί εσύ και εγώ δίνουμε νόημα στους μήνες, τις μέρες τις στιγμές.Και αν η φιέστα του εμπόρου έλαβε τέλος, ο ταλαιπωρημένος Άγιος έκανε πάλι το θαύμα του.Χτυπά την πόρτα με θράσος. Ας μη θες να τον δεις ούτε ζωγραφιστό, θα εισβάλει μέσα από την τηλεόραση σου με τη μορφή μιας τεράστιας λούτρινης, κόκκινης καρδιάς με πολλά φρου φρου.

Η αψεγάδιαστη καρδιά του Βαλεντίνου, όμως, δεν έχει ούτε μια πληγή.Είναι μαλακή, και έχει ένα χρώμα, γιορτάζει μια φορά το χρόνο και τότε λάμπει  στα γιορτινά της ενδύματα. Τη δική μου πάλι μόνο ομοιόμορφη δεν τη λες, είναι γεμάτη βουναλάκια και μικρές χαράδρες, πεδιάδες και βουνά, αβύσσους, τραύματα επουλωμένα. Είναι φτιαγμένη από ζύμη σκληρή σαν πέτρα και φυσικά μπόλικη κρέμα γάλακτος...

Απαιτεί

για τη ζύμη:

•  2 φλιτζ. αλεύρι
• 120 γρ. βούτυρο
• 1 αυγό
• ελάχιστο αλάτι
• βούτυρο και αλεύρι για τη φόρμα 

 για τη γέμιση:

• περίπου ένα κιλό καρότα
• 2 κρεμμύδια
• 20 γρ. βούτυρο
• 1 κ σ ελαιόλαδο
• αλάτι
• μισό φλιτζάνι νερό
• βασιλικό
• 6 κουταλιές της σούπας τυρί φιλαδέλφεια με φέτα και αγγούρι
• 150 γρ. κρέμα ΄γάλακτος light
• μαϊντανός ψιλοκομμένος

Εν αρχή ην...η ζύμη. Ζυμώνεις το αλεύρι μαζί με το αυγό και το βούτυρο μέχρι να δέσουν τα υλικά και μετά  βάζεις τη ζύμη να ξεπαγιάσει για μισή ώρα. Τη στρώνεις σε μια βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα και φροντίζεις η ζύμη να ανεβαίνει ως τα τοιχώματα της φόρμας. Ψήνεις σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 για 15 λεπτά περίπου.Ψιλοκόβεις τα καρότα και τα κρεμμύδια. Ζεσταίνεις το λάδι με το βούτυρο και προσθέτεις σιγά σιγά τα κρεμμύδια μέχρι να ξανθύνουν, στη συνέχεια τα καρότα, το νερό, μετά αλάτι,τον βασιλικό και το φιλαδέλφεια.Βγάζεις την τάρτα απ το φούρνο και περιχύνεις με τη λαχταριστή γέμιση.. Συνεχίζεις το ψήσιμο για άλλο ένα τέταρτο, βγάζεις από το φούρνο και προσθέτεις την πολύτιμη κρέμα. Το ξαναβάζεις στο φούρνο και πρέπει να περιμένεις ακόμα 5 λεπτά..αξίζει η αναμονή!

Τα μάτια ανοίγει...

και το παραμύθι αρχινάει...Ξορκίζει το σκοτάδι και η σκέψη της γεμίζει χρώματα.Τόσος χρόνος δίχως παραμύθι, χαμένος;. Χρόνος, έννοια ρευστή και ακαθόριστη, φανταστικός συνοδοιπόρος που μεγαλώνει, μικραίνει, πεθαίνει και μετά ξαναζεί.Τρέχει και όμως μοιάζει σαν να μην έφυγε ποτέ όπως οι πολύχρωμες ρόδες. Σκιές χορεύουν και ο αέρας φυσάει τα μαλλιά της. Οι ρόδες επιμένουν να τσαλακώνουν τις εικόνες, τα  χρώματα ανακατεύονται και σε αυτό το ντελίριο των αισθήσεων εκείνη ζει με τη λάμψη που διέπει οτιδήποτε ζει πραγματικά.Πάνω στο ποδήλατο της μοιάζει με χρυσή κλωστή που διασχίζει τη Μεσογείων. Τρέχει να προλάβει μια δροσοσταλίδα την αυγή. Ο αρχαίος φοίνικας των Πατησίων, όμως, ξέρει  πως να προστατεύει τη δροσοσταλίδα από την κόκκινη σφαίρα, συμπεραίνω πως ο φοίνικας είναι τόσο ελαστικός για να αντέχει το βάρος του ήλιου-...Τρέχει να προλάβει τη ρυτίδα που σχημάτιζαν τα μάτια του όταν χαμογελούσε...