"'Ένας Άνθρωπος"

Περνάει ο καιρός και βρίσκεις τυχαία κάτι που με δυσκολία θυμάσαι ότι υπήρξε κάποτε δικό σου...

Σου μίλησα
Και μ'εβγαλες από τη λήθη των ονείρων
Σε έψαξα
Και εσύ κρύφτηκες στο άσυλο των ποιητών
Σε σκέφτηκα
Και έκτοτε ιχνηλατώ στην απουσία σου
Μα όσο και αν μιλώ, και αν ψάχνω και αν σκέφτομαι
οι λέξεις έρχονται σαν κάτι κλεμμένο
από σένα για σένα
σαν ένα δώρο αστρικό, μια Οδύσσεια
που εσύ δε μπορείς να καταλάβεις
μαργαρίτες που μαδάς και το τελευταίο φύλλο
λέει "σ'αγαπώ"
μια μαργαρίτα μοιάζει με άστρο, το'χες σκεφτεί ποτέ;
μικρογραφίες θαυμάτων...

το καραβάκι που μου'χες φτιάξει
μεγάλωσε
και μπήκα μέσα...
έγινε ροζ, κόκκινο, κίτρινο
και με παγίδεψε στις θάλασσες σου
ακόμη όμως δεν κατάλαβα
αν έπρεπε να πληρώσω τον καπετάνιο
Χωρίς να το ξέρω, τα κύματα με συντάραξαν
και γω για μια στιγμή νόμιζα πως περπάτησα

Μα εσύ έφυγες γιατί δεν άντεχες να μη δίνεις
Είναι θλιβερό να μη δίνεις
και μάταιο
αλλά όταν έβγαλες το πέπλο
είδα τα μάτια σου
και οι πυγολαμπίδες με τύφλωσαν
μικρογραφίες θαυματων...

και καθώς γύρισες, όπως όλα
ένα δέντρο σε περίμενε να ξαποστάσεις.

Ποδήλατα παντού!

Τα αληθινά χαμόγελα είναι πάντα το  αντίδοτο στην κατήφεια, κάτι που φαίνεται να γνωρίζουν καλά οι ποδηλάτες όλων των ηλικιών που την Κυριακή 8 Μαϊου έσπευσαν να παρευρεθούν στην 4η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία στην Αθήνα και σε άλλες 34 πόλεις. «Ποδήλατα παντού» ανέγραφαν τα πολύχρωμα σημαιάκια και τα πανό και ωθούσαν τον καθένα από εμάς να αναρωτηθεί,  μπορεί άραγε η Αθήνα να γίνει πόλη βιώσιμη για τα ποδήλατα όπως οι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες;

Αυτό φαίνεται πάντως να υποστηρίζουν με σθένος  περίπου 10.000 άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν στο Πεδίο του Άρεως  για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους με διάθεση που ταυτιζόταν απόλυτα με την καλοκαιρινή ημέρα.

Παρόλο που η Αθήνα ως τώρα δεν έχει μεριμνήσει για υποδομές σχετικές με το ποδήλατο, άλλες πόλεις όπως η Καρδίτσα, η Κως και το Μεσολόγγι έχουν δημιουργήσει αξιόλογα δίκτυα.  Η σημασία του ποδηλάτου ως παραδοσιακού μέσου μεταφοράς στην Καρδίτσα είναι μεγάλη και το δίκτυο ποδηλατοδρόμων έχει επεκταθεί  στην πόλη, έργο που έχει συντάξει ο κ. Βλαστός και το οποίο στοχεύει στη διευκόλυνση της μετακίνησης των μαθητών.

Αν τελικά θα καταστήσουμε το ποδήλατο μέρος της καθημερινότητας μας  μπορεί βέβαια να είναι θέμα υποδομών αλλά πρωτίστως είναι θέμα παιδείας, μιας παιδείας  που θα επιτρέψει τη συνύπαρξη όλων μας σε μια ομορφότερη πόλη.

στιγμές ξεγνοιασιάς...

Μόλις τα δω να ξεπροβάλλουν, καλοσωρίζω το καλοκαίρι. Βλέπω κορίτσια στους πάγκους να πλέκουν επιδέξια. Αντικρίζω τα διαφορετικά μήκη και χρώματα τους και θυμάμαι κλωστές και χάντρες που γέμιζαν τα καλοκαίρια μου, σημάδια χαρούμενης ανεμελιάς έρχονται στη μνήμη...Τόσος ντόρος θα μου πείτε για μερικές κλωστούλες πλεγμένες σε δυο τούφες μαλλί; Όμως, η Σοβαρότης ουδέποτε υπήρξε φίλη μου όσο και αν οι επικρατούσες συνθήκες  με ωθούν συχνά πυκνά στις δημόσιες σχέσεις μαζί της...
Επιστροφή στο θέμα μας, όμως, που είναι  φυσικά τα  πολύχρωμα, παιχνιδιάρικα  κοτσιδάκια τα οποία έμαθα επιτέλους πως φτιάχνονται και το μοιράζομαι μαζί σου. Το ερώτημα είναι, πόσο χρώμα τολμάς να ενσωματώσεις στη ζωή σου;; Άπαξ και το απαντήσεις είσαι έτοιμος/έτοιμη να δημιουργήσεις... Α..και αν τα'χεις τα χρονάκια σου, μην πτοηθείς διόλου γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στο παιχνίδι...

Στην πιο απλή μορφή,λοιπόν,αν τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσεις είναι δύο, θα χρειαστείς 4 κλωστές, κομμένες η καθεμιά σε  μήκος διπλάσιο απ'αυτό του μαλλιού σου. Χωρίζεις μερικές τούφες και δένεις κόμπο τις κλωστές πολύ σφιχτά στη ρίζα των μαλλιών με τρόπο που οι κλωστές να πέφτουν δεξιά και αριστερά. Από εκεί και πέρα ξυπνά ο καλλιτέχνης μέσα σου! Παίρνεις μια κλώστή και την τυλίγεις γύρω από τις άλλες καθώς και από το μαλλί τα οποία και τα'χεις τεντωμένα. Υπάρχουν άπειροι συνδυασμοί, επιστράτευσε τη φαντασία σου...Όταν θες να αλλάξεις χρώμα,πιάνεις μιαν αλλη κλωστούλα και κάνεις το ίδιο, επίσης μπορείς αν θες να συνεχίσεις και κάτω από το μήκος του μαλλιού σου. Στο τέλος, φτιάχνεις έναν κόμπο.. και το κοτσιδάκι είναι έτοιμο και τρισχαριτωμένο!

βραδιές με νόημα

Είναι μια από τις καλύτερες ντράμμερ/περκασιονίστριες στον κόσμο. Ακολουθώντας την ίδια στο μουσικό της ταξίδι, βλέπεις ένα σώμα να πάλλεται ολόκληρο, να γίνεται το ίδιο μουσική όντας ορθάνοιχτο στα τριγύρω ερεθίσματα. Μια λεπτομέρεια που ξέχασα να αναφέρω, από την ηλικία των 12 χρόνων η Evelyn Glennie είναι κωφή...

Αυτό δεν είναι κάτι που την εμπόδισε, ωστόσο, να είναι μουσικός όσο και να διδάσκει μουσική σε άτομα με προβλήματα ακοής. Για την Evelyn, ο ήχος είναι κάτι που αισθάνεσαι και αγγίζεις στην καθημερινότητα σου, υπάρχει παντού, και μάλιστα για κείνη ακόμα και η σιωπή είναι ήχος και ίσως ο πιο δυνατός. Τον αντιλαμβάνεσαι με αυτο που συνηθίζουμε να αποκαλούμε 6η αίσθηση, που αναπληρώνει την απώλεια.

Είναι αλήθεια πως πολλοί από όσους διαθέτουμε και τις 5 μας αισθήσεις συνηθίζουμε να τις αφήνουμε  σε μια λανθάνουσα κατάσταση με αποτέλεσμα να μην τις εξελίσσουμε. Συνεπώς και η σχέση με τα πράγματα και τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν αλλάζει, ίσως γίνεται περισσότερο επιφανειακή απ'όσο πραγματικά είναι.

Φανταστείτε για παράδειγμα το περπάτημα με κλειστά τα μάτια ανάμεσα σε ανθρώπους που κινούνται με τα μάτια επίσης δεμένα. Σε αυτήν την περίπτωση αφουγκράζεσαι τους γύρω σου, προσπαθείς να προσανατολιστείς στο χώρο προκειμένου να μη συγκρουστείς με τους συμπαίκτες και συνήθως οι αισθήσεις σου οξύνονται και με ένα μαγικό τρόπο τα καταφέρνεις. Γιατί η ίδια η τέχνη είναι μαγική αφού σου δίνει το χάρισμα τα μετουσιώνεις τη διαφορετικότητα σου σε κάτι αισθητικά άρτιο.

Δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο στην τέχνη αρκεί να είναι αυθεντικό και όχι επιτηδευμένο. Το να καταφέρεις να επικοινωνήσεις την τέχνη σου είναι επιθυμητό αλλά το να τη βιώσεις ουσιαστικά εσύ ο ίδιος πρώτα είναι αναγκαίο.

Η ταινία "Αγγίζοντας τον ήχο" του Thomas Reidelsheimer προβλήθηκε στο θέατρο Κωφών Ελλάδος στις 26/03/11 στα πλάισια  των προβολών "Σαββατόβραδα με νόημα" που γίνονται κάθε Σάββατο από 12 Φεβρουαρίου-2 Απριλίου στις 8.30 το βράδυ http://www.facebook.com/SaturdayMeaning

                                                                         

θέμα οπτικής γωνίας...

Χτες Πέμπτη πρωί βρέθηκα στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, στην έναρξη της εβδομάδας εκδηλώσεων αφιερωμένης στον εθελοντισμό. Από την Αθήνα ξεκινά άλλωστε η περιοδία του Ευρωπαϊκού Έτους Εθελοντισμού. Το πλήθος του κόσμου όχι το αναμενόμενο, ίσως και λόγω συγκυριών (βλέπε πορεία στο κέντρο) ίσως πάλι όχι...Γιατί όλα  είναι θέμα οπτικής γωνίας τελικά...Στην Ελλάδα πάσχουμε όχι από έλλειψη φιλοτιμίας  αλλά από καχυποψία, κυρίως απέναντι σε καθετί διαφορετικό που διασαλεύει θεμέλια ακόμα και αν αυτά είναι συχνά σαθρά.
Σκοπός μου, πάντως, δεν είναι να γκρινιάξω στην προκειμένη αλλά να περιγράψω ένα όμορφο πρωινό που το γέμισαν όμορφοι άνθρωποι. Και αναρωτιέμαι γιατί ο δήμαρχος μας (ο κατά τ'αλλα συμπαθής) δεν ήταν εκεί. Γιατί υπάρχουν δράσεις στη μεγάλη μας πόλη που αξίζει να διαφημιστούν και να προβληθούν από τα μέσα αλλά  φαίνεται πως κάποιοι θεωρούν πως μια καλή είδηση δεν είναι τόσο πικάντικη ώστε να αποτελεί είδηση...
Όλα είναι θέμα οπτικής  γωνίας...Και η ασχήμια είναι μια επιλογή, το γιατί την προτιμούμε βέβαια είναι άλλο ερώτημα.
Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και επιλογών... Να,όπως η ισπανίδα Clara και ο Έλληνας Δημήτρης που με μια κάμερα περιηγούνται στην Ευρώπη και γίνονται οι ίδιοι ρεπόρτερ προβάλλοντας την κοινωνική δράση διαφόρων εθελοντικών οργανώσεων γιατί όταν δε σου αρέσει κάτι, το αλλάζεις, χωρίς πολλά πολλά...
http://europa.eu/volunteering/

Εξομολογήσεις ενός απογραφέα

Εξερευνώ το περιβάλλον μου πάει να πει  χάνομαι  σε δρόμους, παρατηρώ κτίρια και ανθρώπους που αν και μέρος της καθημερινής μου ρουτίνας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στην ουσία παρέμεναν άγνωστα σε μένα, σκιές που περνούσαν σε δεύτερο πλάνο. Μέχρι τώρα. Και αν σε κάθε άνθρωπο αναλογούν μερικά τετραγωνικά γης, εκεί όπου ζει, αναπνέει, εργάζεται, εγώ με την ιδιότητα του απογραφέα αντλώ το δικαίωμα να εισβάλω για λίγα λεπτά  στην καθημερινότητα του γείτονα της διπλανής λεωφόρου που σπάνια συναντώ και ακόμη σπανιότερα χαιρετώ, και να εκμαιεύσω ό,τι μπορώ σχετικά με το κτίριο  και τη σύσταση των νοικοκυριών.

Χτυπώ κουδούνια, ανεβοκατεβαίνω σκάλες, εισπράττω αποδοκιμασία, καχυποψία αλλά και φιλική διάθεση που συχνά τη συνοδεύουν κεράσματα. Σε κάποιο διαμέρισμα συναντώ μια κυρία, οικογενειακή γνωστή. Και συνεχίζω να παρατηρώ. Όταν παρατηρείς εξάλλου, εξελίσσεσαι και μαθαίνεις να φιλτράρεις, να πετάς απόβλητες σκέψεις και συμπεριφορές, να μη σπαταλάς φαιά ουσία, και το κυριότερο ίσως μαθαίνεις τελικά να κρατάς τις απαραίτητες αποστάσεις από τα πράγματα και ποτέ μα ποτέ να μην παίρνεις τον εαυτό σου  και πολύ στα σοβαρα...

Όταν βρίσκω ευκαιρία,ρίχνω μια ματιά στα σπιτικά των μεταναστών. Κάποιοι μου απολογούνται που δε μπορούν να βοηθήσουν, κοιτώ τα μάτια τους, ευγενικά και λυπημένα συνάμα. Δρασκελίζω το κατώφλι ενός παλιού σπιτιού όπου κατοικούν τσιγγάνες, μια νεαρή κοπέλα της οικογένειας ξεσπάει, δε θέλει να βοηθήσει "Εσύ δουλεύεις, μου βρίσκεις κ εμένα δουλειά;;" μου λέει ειρωνικά. Σε ένα άλλο διαμέρισμα μου ανοίγει ένας Άραβας, δε μπορούμε να μιλήσουμε εξαιτίας της γλώσσας.
Απευθύνεται στους άλλους στο διαμέρισμα, κάτι λέει στα αραβικά και μου δίνει το κινητό του να συνεννοηθώ με κάποιον, αλλά κ εκείνος έχει δουλειά και μου λέει να μιλήσουμε σε λίγο. Έχει περάσει ήδη αρκετή ώρα, αναγκάζομαι να φύγω, παρ'ολα αυτά νιώθω αγαλλίαση που κάποιος θέλει να με βοηθήσει ακόμη και μετ'εμποδίων.Ψέματα, εμπόδια δεν υπάρχουν,νομίζω, εμείς τα εφευρίσκουμε... Άλλοι είτε δεν είναι και τόσο καλοπροαίρετοι είτε είναι ανίκανοι  να σου απαντήσουν εξαιτίας διαφόρων συνθηκών κυρίως υγείας. Η τελευταία περίπτωση δε,είναι η μόνη όπου αισθάνομαι συστολή και αμηχανία..

Δεν τρέφω όμως αυταπάτες, πιθανόν ο ψυχολόγος ονόματι Carl Rogers θα συμφωνούσε για την περίπτωση μου, ο κρόκος καταλαμβάνει μικρό μέρος του αυγού μου όπερ σημαίνει φυσικά ότι έχω ακόμη αρκετό δρόμο να διανύσω μέχρι να κατακτήσω την ατόφια αυθεντικότητα, τον αυθορμητισμό (με ψυχοδραματικούς όρους), εκείνον δηλαδή που πηγάζει από την επίγνωση του πως να φέρεσαι με τον κατάλληλο τρόπο την κατάλληλη στιγμή. Είναι άραγε η παρατήρηση ένας δρόμος για να γίνει αληθινό ένα τέτοιο παραμύθι;

πόσο επαναστατικό είναι τελικά να λες τη γνώμη σου;;;

Καλό μήνα κατ'αρχήν! Με το νέο μήνα έφτασε και η ώρα για το παραμυθάκι αγκαλιά με το ποδήλατο του, να διασχίσει με αερόστατο τη μεγάλη πόλη... Αφορμή για τις σκέψεις που θα ακολουθήσουν στάθηκε η διάλεξη με θέμα :"Η ενημέρωση στη μπλογκόσφαιρα: Επανάσταση ή συνέχεια με άλλα μέσα" που πραγματοποιήθηκε χτες στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κύριοι ομιλητές ήταν οι bloggers " Αρκούδος","Ψιλικατζού" και Μανώλης Ανδριωτάκης και το κοινό, καθηγητάδες, bloggers και κυρίως παιδιά, φοιτητές με ανησυχίες.

                
Είναι λοιπόν το μέλλον της δημοσιογραφίας (που ενίοτε λατρεύουμε να μισούμε) τα blog?Μήπως τα τελευταία είναι πέραν του δέοντος επιλεκτικά ως προς την είδηση που θα προβάλουν(και τι  δεν είναι λέω εγώ); Μήπως απόψεις χωρίς τεκμήρια είναι επικίνδυνες; Μπορούμε άραγε να κατέβουμε στους δρόμους με τα πληκτρολόγια ανά χείρας; Οι διαφημίσεις στα blog είναι κάτι θεμιτό και υπό ποιές προϋποθέσεις; Είναι τα blog βήμα ελευθερης έκφρασης μόνο για τα ευνοημένα στρώματα της κοινωνίας τελικά; Πώς ένα blog μπορεί τη μνήμη ζωντανή να διατηρήσει; (θυμηθείτε το blog της Αμαλίας http://fakellaki.blogspot.com/ ) Και εν τέλει, είναι άραγε οι bloggers λιγότερο κυνικοί από μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που έχει πάθει ανοσία στην ασχήμια; Αυτοί και άλλοι προβληματισμοί  δημιουργήθηκαν στη χθεσινή ημερίδα..

Το να διατηρεί κάποιος ένα blog δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό. Ένας ιστότοπος εύκολα γίνεται μέσο ελεύθερης έκφρασης, δημιουργικής διάδρασης ή στη χειρότερη περίπτωση μέσο προπαγάνδας. Σε κάθε περίπτωση το blogging και κατ'επέκταση το διαδίκτυο είναι επαναστατικό όμως, γιατί δίνει την ευκαιρία σε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων να αποκαλυφθεί και να πει τη δική του ιστορία, να ψάξει και να φτιάξει το δικό του "παραμύθι",ακόμα και αν τα εκκωφαντικά sites, που είναι πάντα σε πλήρη συμφωνία με τα κίτρινα μέσα, δεν εκλείψουν. Σε κάθε περίπτωση εγώ διατηρώ το δικαίωμα  να μιλώ χωρίς να βροντοφωνάζω, να διεκδικήσω το δίκιο μου από μια μεγάλη πολυεθνική (όπως ένας πολύ αξιόλογος καλός μου φίλος) και όλη η μπλογκόσφαιρα να μάθει για τον πόλεμο που δίνω με κάθε μορφή ανόητης εξουσίας, να εκφραστώ και ας μην είναι ουσιαστικά για καποιους αυτά που λέω, να ψιθυρίζω και ας μη μ'ακούει κανείς γιατί αυτό για μένα είναι δημοκρατία, ούτε ένας ψίθυρος να μην πάει χαμένος και ας μην τον ακούσει ποτέ κανείς...