Εξομολογήσεις ενός απογραφέα

Εξερευνώ το περιβάλλον μου πάει να πει  χάνομαι  σε δρόμους, παρατηρώ κτίρια και ανθρώπους που αν και μέρος της καθημερινής μου ρουτίνας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στην ουσία παρέμεναν άγνωστα σε μένα, σκιές που περνούσαν σε δεύτερο πλάνο. Μέχρι τώρα. Και αν σε κάθε άνθρωπο αναλογούν μερικά τετραγωνικά γης, εκεί όπου ζει, αναπνέει, εργάζεται, εγώ με την ιδιότητα του απογραφέα αντλώ το δικαίωμα να εισβάλω για λίγα λεπτά  στην καθημερινότητα του γείτονα της διπλανής λεωφόρου που σπάνια συναντώ και ακόμη σπανιότερα χαιρετώ, και να εκμαιεύσω ό,τι μπορώ σχετικά με το κτίριο  και τη σύσταση των νοικοκυριών.

Χτυπώ κουδούνια, ανεβοκατεβαίνω σκάλες, εισπράττω αποδοκιμασία, καχυποψία αλλά και φιλική διάθεση που συχνά τη συνοδεύουν κεράσματα. Σε κάποιο διαμέρισμα συναντώ μια κυρία, οικογενειακή γνωστή. Και συνεχίζω να παρατηρώ. Όταν παρατηρείς εξάλλου, εξελίσσεσαι και μαθαίνεις να φιλτράρεις, να πετάς απόβλητες σκέψεις και συμπεριφορές, να μη σπαταλάς φαιά ουσία, και το κυριότερο ίσως μαθαίνεις τελικά να κρατάς τις απαραίτητες αποστάσεις από τα πράγματα και ποτέ μα ποτέ να μην παίρνεις τον εαυτό σου  και πολύ στα σοβαρα...

Όταν βρίσκω ευκαιρία,ρίχνω μια ματιά στα σπιτικά των μεταναστών. Κάποιοι μου απολογούνται που δε μπορούν να βοηθήσουν, κοιτώ τα μάτια τους, ευγενικά και λυπημένα συνάμα. Δρασκελίζω το κατώφλι ενός παλιού σπιτιού όπου κατοικούν τσιγγάνες, μια νεαρή κοπέλα της οικογένειας ξεσπάει, δε θέλει να βοηθήσει "Εσύ δουλεύεις, μου βρίσκεις κ εμένα δουλειά;;" μου λέει ειρωνικά. Σε ένα άλλο διαμέρισμα μου ανοίγει ένας Άραβας, δε μπορούμε να μιλήσουμε εξαιτίας της γλώσσας.
Απευθύνεται στους άλλους στο διαμέρισμα, κάτι λέει στα αραβικά και μου δίνει το κινητό του να συνεννοηθώ με κάποιον, αλλά κ εκείνος έχει δουλειά και μου λέει να μιλήσουμε σε λίγο. Έχει περάσει ήδη αρκετή ώρα, αναγκάζομαι να φύγω, παρ'ολα αυτά νιώθω αγαλλίαση που κάποιος θέλει να με βοηθήσει ακόμη και μετ'εμποδίων.Ψέματα, εμπόδια δεν υπάρχουν,νομίζω, εμείς τα εφευρίσκουμε... Άλλοι είτε δεν είναι και τόσο καλοπροαίρετοι είτε είναι ανίκανοι  να σου απαντήσουν εξαιτίας διαφόρων συνθηκών κυρίως υγείας. Η τελευταία περίπτωση δε,είναι η μόνη όπου αισθάνομαι συστολή και αμηχανία..

Δεν τρέφω όμως αυταπάτες, πιθανόν ο ψυχολόγος ονόματι Carl Rogers θα συμφωνούσε για την περίπτωση μου, ο κρόκος καταλαμβάνει μικρό μέρος του αυγού μου όπερ σημαίνει φυσικά ότι έχω ακόμη αρκετό δρόμο να διανύσω μέχρι να κατακτήσω την ατόφια αυθεντικότητα, τον αυθορμητισμό (με ψυχοδραματικούς όρους), εκείνον δηλαδή που πηγάζει από την επίγνωση του πως να φέρεσαι με τον κατάλληλο τρόπο την κατάλληλη στιγμή. Είναι άραγε η παρατήρηση ένας δρόμος για να γίνει αληθινό ένα τέτοιο παραμύθι;