και το παραμύθι αρχινάει...Ξορκίζει το σκοτάδι και η σκέψη της γεμίζει χρώματα.Τόσος χρόνος δίχως παραμύθι, χαμένος;. Χρόνος, έννοια ρευστή και ακαθόριστη, φανταστικός συνοδοιπόρος που μεγαλώνει, μικραίνει, πεθαίνει και μετά ξαναζεί.Τρέχει και όμως μοιάζει σαν να μην έφυγε ποτέ όπως οι πολύχρωμες ρόδες. Σκιές χορεύουν και ο αέρας φυσάει τα μαλλιά της. Οι ρόδες επιμένουν να τσαλακώνουν τις εικόνες, τα χρώματα ανακατεύονται και σε αυτό το ντελίριο των αισθήσεων εκείνη ζει με τη λάμψη που διέπει οτιδήποτε ζει πραγματικά.Πάνω στο ποδήλατο της μοιάζει με χρυσή κλωστή που διασχίζει τη Μεσογείων. Τρέχει να προλάβει μια δροσοσταλίδα την αυγή. Ο αρχαίος φοίνικας των Πατησίων, όμως, ξέρει πως να προστατεύει τη δροσοσταλίδα από την κόκκινη σφαίρα, συμπεραίνω πως ο φοίνικας είναι τόσο ελαστικός για να αντέχει το βάρος του ήλιου-...Τρέχει να προλάβει τη ρυτίδα που σχημάτιζαν τα μάτια του όταν χαμογελούσε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου